Είδε τα λεφτά με το μακαρόνι

Η είδηση δημοσιεύτηκε στο «Ποντίκι» στις 12 Δεκέμβρη. Εχει τίτλο: «Είδε τα λεφτά με το μακαρόνι»: «Πρόκειται για τον Ετσο Ρόσι, ιδιοκτήτη ιταλικής βιομηχανίας μακαρονιών Campofilone, ο οποίος επιχείρησε για διδακτικούς λόγους να τα βγάλει πέρα για ένα μήνα με τον μισθό που έπαιρνε το προσωπικό του -γύρω στα 900 ευρώ.

Ηθελε να πείσει τις κόρες του ότι δεν μπορεί να έχει κανείς όλα όσα θέλει κι ότι υπάρχει μια άλλη όψη της ζωής που θα έπρεπε να γνωρίσουν. Στην Ιταλία το 25% του πληθυσμού ζει πράγματι με λιγότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα. Αρχισε να κόβει ό,τι μπορούσε. Το τσιγάρο, το κρασί στο γεύμα και τις οικογενειακές εξόδους για πίτσα, αλλά και τα κορίτσια σταμάτησαν να αγοράζουν dvd και cd. Παρά ταύτα, καθώς πλησίαζε το τέλος του μήνα, το ταμείο χτύπησε κόκκινο κι ο Εντσο άρχισε να νιώθει άβολα. Το ποτήρι ξεχείλισε όταν κατάλαβε ότι τα λεφτά δεν του έφταναν πια ούτε για ένα εσπρέσο στο πόδι. Τότε αποφάσισε να αυξήσει τους μισθούς των υπαλλήλων του κατά 200 ευρώ τον μήνα.

Ο υπουργός Εργασίας τον επισκέφθηκε για να τον συγχαρεί, αλλά δέχθηκε πολλές συγχαρητήριες επιστολές από όλη την Ιταλία. Τώρα ο Εντσο σκέφτεται να επισκεφθεί τον Πάπα για να συζητήσει μαζί του το θέμα των χαμηλών μισθών. Σε ερώτηση αν διακατέχεται από μαρξιστικές ιδέες, απάντησε ρητά “όχι”. Δηλώνει, μάλιστα, πρώην δεξιός. Πρώην με την έννοια ότι ο Κεντροδεξιός Συνασπισμός, τον οποίο ψήφισε, δεν είναι -κατά την άποψή του- ικανός ούτε αντιπολίτευση να κάνει. Θεωρεί, πάντως, ότι εφόσον η επιχείρησή του πηγαίνει καλά, μέρος της υπεραξίας πρέπει να επιστρέφεται τόσο στους αγρότες που παρέχουν την πρώτη ύλη όσο και στους εργαζόμενους του εργοστασίου του. Η κίνησή του να αυξήσει τους μισθούς υπαγορεύεται, κατά τη δήλωσή του, και από εγωιστικούς λόγους. Με τι μυαλό μπορεί μια μάνα (οι περισσότεροι υπάλληλοί του είναι γυναίκες) να δουλεύει αποδοτικά, όταν αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, αναρωτιέται.

Πιστεύει ότι ύστερα από μια φάση κατά την οποία οι κοινωνικές κάπως εξομαλύνθηκαν, με τον 21ο αιώνα επιστρέψαμε στις απάνθρωπες συνθήκες του 19ου αιώνα». Πολύ σωστά σκέφτεται ο συμπαθής Εντσο.

Το θέμα είναι ότι τις σκέψεις του και τους προβληματισμούς του οφείλουν να τις ενστερνιστούν οι πολιτικοί.

Δεν σώζεται ο κόσμος από το πείραμα «Εντσο», αλλά με αγώνες και διεκδικήσεις προς αυτή την κατεύθυνση.

Αλλιώς θα ζήσουμε ένα νέο Μεσαίωνα